นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
348
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
348
หมวด : แฟนฟิคอื่นๆ
อัปเดตล่าสุด : 20 ธ.ค. 55 / 00:03 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
วามลับบนโลนี้มีอยู่มามาย ทั้ที่ั้ใปปิและไม่ไ้ั้ใปปิ
หลาหลายและแ่า
แ่ไม่มีวามลับไหนที่ะอยู่ลอไป....
มันึ้นอยู่ับเวลาเท่านั้น.....
วามลับอิม ุนมยอน็เหมือนัน
.
.
.
.
.
“มาแล้วหรอ แบฮยอน” เาล่าวทัทายน้อายนสนิทเมื่อรั้แบฮยอนมาทำานที่ร้านอแม่เาวันแร
“รับ สวัสีรับฮยอ”
“อืม แล้วไหนละ เพื่อนอีน” ูโฮะเ้ออหาอีน
“อ๋อ ือมันเินไปหลัร้านอะรับ เี๋ยวมา อะ มาโน้นแล้ว”
วินาทีที่ร่าสูอานยอลเินออมาาหลัร้าน นเป็นลูายเ้าอร้าน็รู้สึราวับัวเอัวเบาโหว สมอลายเป็นสีาวโพลนไปั่วะนเผลอยืน้อหน้าอีน้าอยู่แบบนั้น
มันไม่ใ่วามรู้สึอรัแรพบ...
แ่เป็นวามรู้สึอนที่ไม่ไ้เอับวามรัอัวเอมานาน....
นสิอเาลับมาอีรั้เมื่อแบฮยอนสะิเรีย
“ูโฮฮยอๆ”
“หือ...อ่า สวัสี เรียฮยอว่าูโฮละัน” เายิ้มบาๆให้ับานยอล
“รับ ผมปาร์ านยอล” ว่าแล้วร่าสู็หันมาพูับแบฮยอนอย่าื่นเ้น “้าในนะ มีทั้ไอ้เรื่อหมุนๆแบบที่บ้านนายแล้ว็เม็สีาๆเ็มไปหมเลย มีอีนะ บลาๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ลูเ้าอร้านระพริบาปริบๆฟัำพูอปาร์ านยอลที่ฟัยัไ็ไม่น่าใ่านยอลนเิมที่เารู้ั
“เียบน่า านยอล” แบฮยอนเอ็แล้วเินระเผลๆลาเาที่ยืนอยู่ไปุยันที่มุมห้อและมัน็เป็นสิ่ทีู่โฮำลั้อารอยู่พอี
“แบฮยอน เอานยอลั้แ่เมื่อไหร่ ทำไมเาูเอ่อ...แปลๆนะ แล้วอะไรยัไ ฮยอไปหมแล้ว” เาถามออมาเป็นุ
“เป็นอย่าที่เห็นเนี่ยแหละรับ” ร่าเล็ยิ้มแห้ๆ
“วามำเสื่อมหรอ ?” เาลอเาู
าำพูและท่าทาที่ำเาไม่ไ้แล้ว ะสามารถเป็นเพราะเหุผลนี้เหุผลเียวเท่านั้น
“น่าะเป็นอย่าั้น อยู่ๆ็โผล่มาที่บ้านผม”
“ำอะไรไม่ไ้เลยหรอ”
“ั้นรับ”
.
.
.
.
.
หลัาวันนั้น ูโฮ็เอาำพูอแบฮยอนมาิทุวัน วามทรำในอีที่เาเือบะลืมไปแล้วไหลย้อนเ้ามาราวับลิ้นัแห่วามทรำถูเปิออ
“ฮยอรับ รอแบฮยอน้วยรับ” แบฮยอนัวน้อยที่ยัเินไ้ไม่แ็แร่อยๆ้าวาอัวเอามฮยออเามาิๆ
“แบฮยอนอ่า ไม่้อไปหรอ อยู่นี่แหละ เี๋ยวล้มนะ” เาเือน้วยวามหวัี
“ไม่เอา แบฮยอนะไปับูโฮฮยอ อะ”
พลั่ !
“ฮือออออออออออออ แบฮยอนเ็บอะ ฮือออออออ”
เสียร้อไห้ร่ำรวอเ็น้อยัลั่นบ้านเพราะเ้าัวสะุอเล่นที่ออยู่บนพื้นล้มล ทันในั้นเอที่เสียฝีเท้ามามายัมาาบนบ้าน พ่อับแม่อเาวิ่มาโอ๋ลูายนเล็ันยให่
“โอ๋ๆ แบฮยอน เป็นอะไรไปลู”
พวเาใ้เวลาอยู่นานว่าเ้าัวเล็ะสบลและผล็อยหลับไปเพราะวามเหนื่อยอ่อน่อนที่ท่านทั้ 2 ะหันมาหาเา
“ุนมยอน ูแลน้อยัไ น้อถึล้มไ้”
“เอ่อ...ผมเือนน้อแล้วนะรับ”
“ราวหลัูแลน้อให้ีๆหน่อยนะลู น้อยัเินไม่แ็แร เ้าใไหม เราเป็นพี่้อูแลน้อ”
“รับ” เาอบรับเสียอ่อย
แบฮยอนมัะไ้รับวามรัาพ่อับแม่อเาเสมอ ั้แ่เ็แล้วที่แบฮยอนมัะทำทุอย่าไ้ีว่าเา ทั้ไ้รับวามรัมาว่าเพราะเป็นน้อแถมหน้าายัน่ารันั่นทำให้ทุนมอ้ามเาไปเหมือนเาไม่มีัวนอยู่บนโล
อันที่ริแบฮยอนับเาไม่ใ่พี่น้อันโยสายเลือ พ่ออแบฮยอนแ่านใหม่ับแม่อเา แ่ทำไมเาลับรู้สึเหมือนว่าแม่แท้ๆอัวเอรัลูนอื่นมาว่าลูัวเอ เวลาแบฮยอนบาเ็บหรืออยู่ใล้ๆเา เามัะโนว่าหรือโนีอยู่เสมอ
วามทรำที่ัวเอร้อไห้อยู่นเียวในอีทำให้เาลายเป็นนที่มีาร์ไท์อยู่ในัวโยไม่รู้ัว ภายนอเาอาะเป็นพี่ายที่แสนีสำหรับแบฮยอน แ่ริๆแล้วเามีวามลับที่ไม่เยบอใร
เาเลียแบฮยอน...
ทั้เลียทั้รั...
ถึเาะรู้ีว่าแบฮยอนไม่ไ้ทำอะไรผิและไม่สมวรไ้รับารปิบัิแบบนั้นาเา แ่มัน็อไม่ไ้ริๆ ะว่าเพราะวามอิาที่ถูนอื่นมอ้ามมาั้แ่เ็ๆ็ไ้ที่ทำให้เาเป็นแบบนี้
แบฮยอนไ้ทุอย่าไป
ทุอย่า....
ที่วระเป็นอผม...
แม้แ่ปาร์ านยอล...
“ฮยอ อนนี้ผมับานยอลเป็นแฟนันแล้วนะ”
ประโยเพียประโยเียวอแบฮยอนในอนนั้นทำให้วามรู้สึไม่ีที่แฝเร้นอยู่ในัวอเาพวยพุ่ึ้นมาถึีสุ เายัำไ้ีว่าอาทิย์นั้นเาไมุ่ยับแบฮยอนทั้อาทิย์ หน้าบูหน้าบึ้นเลย์สสัย เาพยายามวบุมัวเอให้ไม่พูอะไรออไปและไประบายับเลย์ึ่รายนั้น็่วยรับฟัเาพูอย่าเียบๆโยไม่ไ้ัอะไรเพิ่มเิม
เาับแบฮยอนรู้ัับานยอลพร้อมันเพราะานยอลเป็นเพื่อนบ้านอพวเาในสมัยนั้นและเรียนมัธยม้นห้อเียวับแบฮยอน 2 บ้านนี้เลยสนิทันี
แน่ละว่าเาอบานยอล แ่มันะมีประโยน์อะไรในเมื่อแบฮยอนับานยอลเป็นแฟนันแล้ว เาพูับัวเอเสมอว่าในเมื่อมันเป็นารัสินใอานยอล เา็วระเารพมันและยอมัใให้แบฮยอนไป
แ่แล้วเรื่อไม่าฝัน็เิึ้น เายอมปล่อยานยอลไป็ริ แ่แบฮยอนลับปล่อยให้านยอลหายไปเยๆ ูโฮึยอมไม่ไ้ที่น้ออเาไม่สามารถรัษานรัที่เาเสียสละเอาไว้ไ้ เาเลยปิาับัวเอว่าถ้าเาเอานยอลอีรั้
เาะไม่มีวันปล่อยมือาานยอลเ็า
และใร็มาหยุเาเอาไว้ไม่ไ้้วย....
ูโฮบอไ้เลยว่าเาทำไ้ทุอย่าเพื่อานยอล แม้ระทั่ลั่นแล้แบฮยอนน้อายอเาที่ำลัาไม่สมประอบอยู่็าม
“ะมาถูพื้นแทนันไหมละ มันหน้าที่ยอูัๆ” เาบ่นอุบอิบใส่เลย์ในวันที่ยอูไม่มาและานยอลับแบฮยอนลับมาทำานามปิ
“ไม่อะ ันไปรับออเอร์ีว่า บาย”
เลย์โบมือหน้าายแล้วเินไปรับออเอร์ ลูายเ้าอร้านหันหน้าไปมอู่สูเี้ยที่ำลัหัวเราะันิั่อนะสะบัหน้าหนีและเินไปหลัร้าน
เาราน้ำยาถูพื้นลไปบนพื้นและัารถูๆๆๆๆๆๆระบายวามรู้สึในใออมา ุนมยอนไม่ทำอะไร เอาแ่ถูพื้นอยู่แบบนั้นนถึเวลาปิร้าน เาถึเินออมาที่หน้าร้านเพื่อรวสอบวามเรียบร้อยและ็ิอะไรบาอย่าออเมื่อเห็นแบฮยอนอยู่เพียนเียวในร้าน
“มีใรว่าอยู่ไหม”
“รับ ฮยอ” แบฮยอนอบรับทันที
“ฮยอวานไปหยิบล่อนาประมานี้ที่อยู่ทีู่้เ็บอหน่อยสิ”
“อ๋อ ไ้รับ”
“ถือระวัๆหน่อยนะ มีอสำัอฮยออยู่ในนั้น”
เาย้ำแล้วมอร่าเล็เินผ่านหน้าไป ใบหน้าอุนมยอนในอนนี้ไม่สามารถเาไ้ว่าเ้าัวิอะไรเพราะมันเ็มไป้วยวามรู้สึอันหลาหลาย
ีใ ? เสียใ ? สะใ ? รู้สึผิ ?
ใ่ น่าะเป็นวามรู้สึอย่าหลัมาว่า
แ่ะมารู้สึผิอนนี้ไม่ทันเสียแล้วเพราะเสียแ้วแัมาา้าในพร้อมับเสียร้ออแบฮยอน
เพล้ !
“โอ๊ยยยย”
“เิอะไรึ้น” เารีบวิ่หน้าื่นเ้าไปูอาารทั้ๆที่็วระรู้อยู่แล้วว่าะเิอะไรึ้นหาบอให้แบฮยอนเ้าไปในหลัร้านที่พื้นำลัลื่นมา “เป็นไบ้า แบฮยอน”
“ผะ..ผมเ็บ”
สภาพอแบฮยอนอนนี้ทำให้วามรู้สึผิถาโถมเ้าใส่
เาไม่น่าิอะไรบ้าๆเลย !
แ่ภาพอานยอลับแบฮยอนำลัยิ้มและหัวเราะ้วยันทำให้เาเป็นบ้าถึนา้อทำร้ายน้ออัวเอไ้ลอเียวหรือ !?
ถึะมารู้สึเอาอนหลั็ริ แ่เา็ไ้ทำร้ายแบฮยอนลไปแล้ว...
เามันเป็นนที่เลวมา...ใ่มั้ย ?
.
.
.
.
.
รู้วามลับแล้ว อย่าไปบอใรนะรับ.....
สัานะ ?
_______________________________
ใรเลือวามลับอลีเะบอว่ายินี้วย เลือไ้แ็พ็อแมาเอะ 5555555
นเลือน้อยสุ แ่ือแบบมันเป็นวามลับระับาิอแท้เลยแหละ
อ่านในเรื่อหลัอนนี้อาะยัไม่รู้้วย้ำว่าลีแเป็นนแบบนี้ ร๊า
ึ่ใรอ่านวามลับอลีแล้ว็ะพอรู้วามลับอบยอนแบไปแล้วส่วนนึโยไม่รู้ัวนะะ
อันนี้พูเลย ยินี้วยที่เลือวามลับอุนมยอนโอปร้าาา
อ่านบแล้วไรท์เอร์อวามร่วมมืออย่าเอาไปบอ่อนะะ สัานะ *____*
ใรอยาะบอหรือบีบอไรท์เอร์็เม้นในนี้เลยนะ๊ะ >3<
ผลงานอื่นๆ ของ TheSoprano. ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ TheSoprano.
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น